4 Kasım 2013 Pazartesi

Çelişkiler,çelişkiler...

Güneşe döndüm yüzümü...İçimde bir boşlukla...Normalde bana keyif veren balkon sefam bugün buruk.Bugünlerde duygusalım ve bir süre böyle devam edecek gibi.Kahvaltımı gene yanlız yaptım.Oğlum da yanlız sanki yada ben içimde öyle büyütüyorum hasretimi.Ah be oğlan sabah seni bırakırken keyifle gitseydin keşke öğretmeninin kucağına.Beni böyle çaresiz,anlamsız bırakmasaydın kreş kapılarında.Beni bırakmak istemedi,aldılar yavrumu bağrımdan.Almasalardı,vermeseydim keşke.Ya zorunluluklar!Bırakmasaydım iyiydi ama ya sonra nereye kadar?Bugün olmazsa yarın.Ama yarın olsaydı da bugün olmasaydı.gözüm yaşlı,salya sümük kalmasaydım kapılarda.Biliyorum gerçeği içeri girince daldı oyuna ama ya mutlu mu gerçekten?İçimi bu soru yakıp kavuruyor.Zorundalıkları çok mu erken farketmek zorundaydı?Çelişkiler,çelişkiler...

Evet bugün bırakmayabilirim,işimi bırakabilirim.Ya sonra?E bizim tek derdimiz onlara iyi bir gelecek sunmak değil mi?Çalışmazsam ne kadar sağlam olabilir geleceği?Ama ya öyle değilse bugün yanında olmam yarın ona maddi imkan sağlamamdan çok daha önemliyse.Ya öyle ya böyle.Bu boşlukta kaybolmak istemiyorum.Aslında iyiydik sorun da yoktu ama keşke ağlamasaydın be oğlan!

Ben keyif yapamasaydım beraber sinir krizleri geçirseydik mutsuz olsaydık da hep beraber olsaydık.Olabilir miydi?Bunları hesap edebilmiş miydim  yavrumu karnımda sabırsızlıkla beklerken?Bir sene sonra işe başlamayı düşünürken iki yılıma şükür mü etmeliyim?İşi bıraksam ne olacak bir sene bilemedin iki sene sonra onu gene kreşe bırakacağım sağlıklı gelişimi için.Ne kadar onunla kalabilirim ki?Keşke kalaydım.Keşke kapitalizmin dişli çarkları bizi içine almayaydı.

Bugün anneni ağlattın oğlan!Nolur bir daha yapma güle oynaya gir o kapıdan.Biraz su serpinsin yüreğime!


Hep böyle kalalım oğlan ilk günkü gibi...Huzur içinde yüreklerimizi karıştıralım sevgimizle...

17 yorum:

  1. Ah tuğbacım maalesef annelik ve çalışma hayatı arasında gidip gelicez Böyle.Her sabah işe giderken boğazımda koca bir yumruda benimle geliyor.Sen çok iyi bir annesin,oğlunla dolu dolu vakit geçirdiğin,onun gelişimi için kendini parçaladığın için oğlun sana hep minnnettar olacaktır emin ol.Ama keşke bize en çok ihtiyaç duydukları zaman da hep yanlarında olabilsek,hiç bir şeylerini kaçırmasak,özlemlerimizi iş dönüşü ve uyku arasındaki 3-4 saate sığdırmasak ama bazen olmuyor işte...Çalışama zorunluluğumu desem Daha iyi Şartlar için kendimizi feda etmek mi desem bilemedim.Sen mutlu ol ki paşanda mutlu ve keyifli olsun..sevgiler.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Saol canım zaten yanlız olmadığımı biliyorum hepimiz aynı hisleri yaşıyoruz sadece ben yeniyim daha işe bile başlamadım,üstelik daha tam gün bile gitmedi kreşe işte ama bazen hislerimize engel olamıyoruz işte.
      Bizden de çok sevgiler :)

      Sil
  2. ne denir ne yazsam bilemedim aslında,ama taaa yüreğimin içinde hissettim yazdıklarını canım.Bir yıl sonra ben de çalışacağım ve aynı durumda olacağız:(Ama birgün olacaktı,bugün değilse yarın.Hep yanlarında olamayacağımız da bir gerçek.En fazla 1 yıl daha beraber olacaktınız,sonra yine aynı manzara,hem okula başlayınca da yine aynı olacak.Zor bir durum,ama eve geldiğinde kucağına atlayıp vereceğin bir öpücük bütün günü hem sana hem paşaya unutturacaktır.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Zaten kreşe almaya gittiğimde o yüzündeki gülümsemeyi görsen içimde yağ kalmıyor valla :))

      Sil
  3. ne güzel yazmışsın canım içindekileri. İnsan okudukça evet bende diyor

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Maalesef hepimiz aynı sıkıntılardayız..

      Sil
  4. Canım çok duygulandım. Allah sabır ve güç kuvvet versin ikinize de...
    Şükret ki bu kadar vakit geçirmişsin birlikte oğlunla. Ben de 3,5 aylıkken bırakıp işe başladım,hem zordu hem güzeldi. İşimi çok seviyordum ve çok özlemiştim çünkü...Kendimi Bora'nın küçükken daha çok uyuyor olması ve benim yanında olmadığımı çok fazla farketmediğini düşünerek avuturdum...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Aminn..
      Aslına bakarsan Derya'cığım büyüdükçe bırakmak zorlaşıyor.Küçükken dediğin gibi çok uyuyor ve o farkında değil.Büyüdükçe paylaşım çok artıyor birlikte alışkanlıklarınız da.Ve en kötüsü o artık farkında oluyor.

      Sil
  5. Okurken benim de gözlerim doldu inan ki... Farklı mekanlarda aynı duyguları yaşıyoruz hepimiz.... Ahh annelik, kendisine sunulan bütün övgüleri fazlasıyla hak ediyor onca zorluğuna rağmen, Allah yardımcınız olsun Tuğba, koşa koşa gidip koşa koşa gülen yüzle sana gelsin oğluşun.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Saol güzel dileklerin için :)
      Sen de kısacık günün ardından geniş ve mutlu zamanlar geçirirsin umarım oğluşunla

      Sil
  6. Ahh tugbam,erittin icimi :( bende aynen bu celiskilerden dönemiyorum is hayatima ama nereye kadar...esasinda onlar bizi degil,biz onlari birakamiyoruz.kolayliklar diliyorum canim,hissettirme pasama kaygilarini

    YanıtlaSil
  7. Ahh tugbam,erittin icimi :( bende aynen bu celiskilerden dönemiyorum is hayatima ama nereye kadar...esasinda onlar bizi degil,biz onlari birakamiyoruz.kolayliklar diliyorum canim,hissettirme pasama kaygilarini

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Aynen öyle canım.Hissettimemek pek mümkün değil ama uğraşıyoru tabi

      Sil
  8. ah be tuğbacım.. ben bu yazdıklarını tam 2.5 senedir hergün kuruyorum kafamda.. evet hiç ağlamadı dila peşimden şimdiye kadar.. anne bugün işe gitme diye mızlandı bazen ama hep sarılarak, gülümseyerek ayrıldım yanından.. ama sonra... bir kat merdiven indikten sonra başladı kafamda bütün suçlamalar.. niye bıraktın çocuğunu, onun paraya değil sana ihtiyacı var diye tokatlayıp durdum kendimi.. ama olmuyor işte olmuyor.. şartlar uymuyor anne-çocuğun bir bütün olarak kalmasına.. bazen diyorum ki keşke sakin bir köyde, tek göz bir oda da yaşasaydık.. herkesin aynı giyindiği, herkesin aynı konuştuğu, ayrılıkların olmadığı.. belki o zaman koyun koyuna olurduk hep.. hala karnımı severim mesela.. keşke hep orda kalsaydın, o zaman hiç ayrılmazdık.. ben nereye sen oraya gelirdin diye ağlarım... olmuyor işte olmuyor..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Öyle be canım ne yazık ki tası tarağı toplayıp o köylere yerleşemiyoruz bir türlü.Şehir hayatı da bu işte sürekli bir kısır döngü içinde kaybolan hayatlar

      Sil
  9. Ayyy aglayasim geldi ya nasil yazmissin oyle kendimi buldum sanki ama sen anneliginin hakkini verensin uzulme

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Teşekkür ederim güzel sözlerin için..Ama yazıyı yazdığıma da üzüldüm bir taraftan herkesi üzmüşüm
      Bu arada nickini görünce irkildim bir an bloglarımızın ismi aynı mı diye şükür başkaymış:))
      Sevgiler paşanın annesi :)

      Sil

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...